Rattanakiri

Leuk, een vakantietje, lekker met z’n tweeën een weekje naar "the wild East of Cambodia". Eerste vereiste: vliegtickets want over de weg is het in het regenseizoen 3 dagen en de brug is ingestort! Ruim op tijd een reservering bij President Airlines maken en een paar dagen voor vertrek even betalen en ophalen, dacht ik. Oops. President Airlines vliegt niet meer op Ban Lung omdat er te weinig passagiers zijn…

Gelukkig is er een andere maatschappij die het over heeft genomen, alleen voor de dubbele prijs! Na lang onderhandelen een enigszins schappelijke prijs bedongen en dus kunnen we alsnog weg!

‘t Is maar een uurtje vliegen dus zondagochtend staan we op het stoffige vliegveld van Ban Lung waar we worden opgewacht door allerlei Guesthouse representatives. We kiezen voor Mr. Leng die door de Lonely Planet tot "beste keus" is uitgeroepen. Aandige vent, enorme ring à la Sinterklaas aan z’n hand en in de land cruiser niets minder dan Nick Cave’s "Red right hand" in de cd speler!

De kamer is nogal shabby maar dat is het hele stadje en daarbij: we weten niet beter. De volgende dag blijkt er wel degelijk beter te zijn en dus verhuizen we naar de Tribal Hotel. Maar niet nadat we bij Mr. Leng een heerlijke "beef mountain" hebben gegeten. Een van de vele die week!

‘s Middags gaan we eerst even naar het Yeak Lom kratermeer. Werkelijk paradijselijk! Een kristalhelder meer, duizenden jaren oud, heerlijk water en een prachtige omgeving. Zal volgend jaar wel verkocht worden aan Chinese projectontwikkelaars.

De eerste dag wil Rosalie graag naar de "gem mines" om te zien hoe de edelstenen uit de grond worden gehaald. Op weg komen we eerst eindeloze rubberplantages en een paar mooie watervallen tegen en na drie uur op de brommer de slechtste weg van de wereld te hebben gehobbeld komen we aan bij het einde van de wereld. Hier graven mannen putten, recht naar beneden, tot 10 meter diep in de hoop edelstenen te vinden. Verder gebeurt er echt helemaal niets! Prachtige omgeving, prachtig weer maar je zal er wonen!

Op de terugweg komen we een jeep tegen die vast is komen te zitten langs de weg omdat hij om een kuil heen probeerde te rijden. Nu staat er een soort truck voor die probeert hem uit de bagger te trekken. De hele buurt is uitgelopen: 3 vrouwen, 28.000 kinderen en 1 ijscoman? Roos koopt voor alle kinderen een ijsje en rekent af: 300 Riel. Da’s ongeveer 8 Eurocent voor 20 ijsjes! Dan krijgt de truck last van motorpech en wil niet meer starten. Misschien staan ze er nu nog steeds!

Ook een tripje naar het Virachay National Park (het grootste van Cambodja) staat op de planning. We hebben nu geen tijd voor c.q. zin in een trek maar volgende keer lijkt het me wel wat. Volgens de rangers leeft er nog veel wild in de jungle (waaronder tijgers) en zijn er een paar watervallen tot 100 meter hoog! Volgende keer…

Nu slechts een kort bezoekje: weer een lange brommerrit, deze keer over een redelijke weg langs een paar "minority villages". De bevolking van Rattanakiri bestaat voor een groot deel uit allerlei minorities (ook wel montagnards genoemd) die nog traditioneel leven en door rijke Cambodjanen op allerlei schandelijke manieren van hun land worden afgegooid…

In het eerste dorpje is een oude man ziek. Hij ziet eruit als 100 maar zegt dat hij gewoon pijn in z’n rug heeft. Om hem daar vanaf te helpen hebben ze vee geslacht, eten ze het rauwe vlees en spoelen het weg met rijstwijn. Het feest gaat drie dagen en nachten door en daarna zou hij van de pijn af moeten zijn… Of ik misschien zin heb in een hapje en drankje? Nou, graag natuurlijk! Rauw vlees en rijstwijn: my favorites! Ik hoop maar dat het geholpen heeft, ikzelf had tot mijn verbazing de volgende dag weining last!

Via een boottripje komen we aan bij een Chunchiet village in het National Park, een minority die aan voorouderverering doet. De graven van het kerkhof zijn dus weelderig versiert met allerlei beelden en snuisterijen. Mooi om eens te zien maar we worden helemaal lek geprikt en malaria komt nogal veel voor in Rattanakiri. We blijven dus niet al te lang hangen! Op de terugweg ziet onze gids dat een vriend van hem een enorme hagedis heeft gevangen en hem zit te roosteren boven een houtvuurtje. Ziet er heerlijk uit… NOT!

Verder rijden we zelf wat op de brommer rond naar de watervallen die gemakkelijker te vinden zijn, nemen we nog een paar keer een duik in het kratermeer (waar locals graag willen dat we Mekong whiskey mee drinken, Roos oogst veel lof door lekker mee te doen!) en natuurlijk mogen een ritje op de olifant en een bezoek aan de edelstenenwinkel niet ontbreken!

De laatste dag besluiten we vroeg op te staan en naar de markt te gaan. Alle verschillende minorities komen verkopen wat ze zoal verzameld hebben. Vraag me niet wat het is en wat je ervan kunt maken maar het levert mooie plaatjes op! We installeren ons bij een koffiestalletje en met behulp van de nieuwe ultrazoomcamera kunnen we op ons gemak foto’s maken van de verkopers. Heerlijk om zo in de flauwe ochtendzon (’t is zelfs nog fris) het gewone leven in zo’n plaats te zien. Natuurlijk zijn wij voor de mensen daar ook even interessant, maar na een uur wordt het alweer gewoon en gaat iedereen weer z’n gang…

Nog net tijd voor een laatste spelletje Carcassonne en dan weer naar huis.