Pchum Ben
Door: Rosalie en Frank
Blijf op de hoogte en volg Rosalie
20 Oktober 2005 | Cambodja, Preah Seihanouk
We zijn alweer een week terug in ons huisje, dat na het verven van een muurtje en het inlijsten van wat mooie foto’s een echt knus plekje begint te worden. Want ja: hoe lang woon je er, zou je dan wel nieuwe gordijnen in je smaak ophangen en moet die muur nou geverfd worden? Verf kost niks; 3000 Riel per kilo (ja, het gaat in een plastic zakje en op de weegschaal?!) dus dat zagen we wel zitten. De oude gordijnen hangen er nog steeds want daarbij heb ik een luxeprobleem; als ik op de psar kom kan ik niet meer kiezen, er is zoveel en er is zoveel leuk! Nou ja, we zijn dus weer thuis na een lang weekend aan de kust tijdens Pchum Ben.
Pchum Ben is in feite het hoogtepunt van het 15 dagen durende Bonn Dak Ben, waarbij de geesten van overleden voorouders worden herdacht door voedseloffers naar de tempels te brengen. Op de laatste dag, bij volle maan, worden deze offers aanvaard.
Boeddhisten geloven dat de ziel van een overledene ze tegenslagen zal bezorgen, als de geest ontdekt dat zijn familie geen voedsel naar de tempel heeft gebracht. Er is dus geen Cambodjaanse familie te vinden (hoe arm ook) die geen offers brengt tijdens Bonn Dak Ben.
Met de meiden ging het goed. Buntheak is trots omdat ze naar klas 2 is gegaan, Vane helaas niet. Die gaat ook niet zo vaak dus dat verbaasde ons niet.
Een heel gezellig sfeertje, veel gelachen, spelletjes gedaan, Engelse les gegeven en de kinderen hebben bijna niet “gewerkt”, da’s een goed teken. Het toeristenseizoen is ook aan het beginnen; er zijn weer wat meer tentjes open en er zijn aardig wat klanten dus dat maakt iedereen vrolijk. Het weer zat ook mee, in Phnom Penh heeft het veel geregend, maar wij hadden een heerlijk zonnetje en een heel rustige zee. We hebben veel gezwommen en heerlijk gekledderd en gekookt met zeewier en schelpen; gewoon wat wij vroeger ook deden, Marieke, en wat kinderen horen te doen. O, wat word ik daar gelukkig van als ik ze zo bezig zie!
Natuurlijk zijn wij met Sokha, Buntheak en Vane en nog 2 meiden die op doorreis zijn en het schilderproject erg leuk vonden naar de Wat geweest. De moeder van Sokha had voor ons gekookt en spullen op de psar gekocht die we konden offeren. Voor vertrek nog even geld wisselen; voorouders (lees de monniken) worden ook erg blij van geld. Dus een paar dollar gewisseld in 100 Riel briefjes (= 2,5 dollarcent) en dan kun je er lekker mee rondstrooien!
Bij Wat Leu was het echt heel erg druk, een soort Kerstdrukte zoals wij die in Nederland bij de kerk kennen. Buntheak en Vane klampten zich aan mij vast en Frank speelde de huisfotograaf. Ik zag een kleed met schoenen liggen en dacht nog “dat is slim om hier je tweedehands spullen te verkopen”, maar het bleek dat mijn schoenen ook op die hoop moesten. Binnen in de Wat moesten we ons naar voren dringen, naar het altaar om onze wierookstokjes aan te steken. Daarna een rondje langs de wanden van de Wat lopen om hier en daar wat eten, spullen of geld te geven aan de monniken of weduwen die in de Wat leven. Je zit dan op je knieën, geeft wat je te geven hebt en beweegt je wierook stokjes heen en weer, de monniken prevelen een gebed voor je en dan moet je snel plaats maken voor de volgende. Ondertussen stik je door de wierooklucht en wil je niet weten wat er allemaal aan de onderkant van je voeten kleeft. Buiten weer op zoek naar het juiste kleed met mijn schoenen. Dan loop je langs alle zieken, zieligen, lammen en blinden dus daar gaan ook nog wat 100 Riel biljetten naar toe. Erg lief om te zien dat Buntheak juist aan die mensen het geld dat ze van ons gekregen had weggaf, Vane had haar geld nog steeds in haar zak toen we weggingen.
Tenslotte het belangrijkste ritueel: een rondje langs monniken maken waarbij je rijst of geld geeft en dan word je met water besprenkeld, een soort zegening voor je toekomst. Kortom we kunnen er weer een jaar tegenaan. Het was erg leuk om mee te maken, zeker omdat Sokha ons de rituelen kon uitleggen en wij alles dus op de juiste manier konden doen.
Currently on heavy rotation:
Sinead O’Connor – Throw down your arms
Franz Ferdinand – You could have it so much better
Pchum Ben is in feite het hoogtepunt van het 15 dagen durende Bonn Dak Ben, waarbij de geesten van overleden voorouders worden herdacht door voedseloffers naar de tempels te brengen. Op de laatste dag, bij volle maan, worden deze offers aanvaard.
Boeddhisten geloven dat de ziel van een overledene ze tegenslagen zal bezorgen, als de geest ontdekt dat zijn familie geen voedsel naar de tempel heeft gebracht. Er is dus geen Cambodjaanse familie te vinden (hoe arm ook) die geen offers brengt tijdens Bonn Dak Ben.
Met de meiden ging het goed. Buntheak is trots omdat ze naar klas 2 is gegaan, Vane helaas niet. Die gaat ook niet zo vaak dus dat verbaasde ons niet.
Een heel gezellig sfeertje, veel gelachen, spelletjes gedaan, Engelse les gegeven en de kinderen hebben bijna niet “gewerkt”, da’s een goed teken. Het toeristenseizoen is ook aan het beginnen; er zijn weer wat meer tentjes open en er zijn aardig wat klanten dus dat maakt iedereen vrolijk. Het weer zat ook mee, in Phnom Penh heeft het veel geregend, maar wij hadden een heerlijk zonnetje en een heel rustige zee. We hebben veel gezwommen en heerlijk gekledderd en gekookt met zeewier en schelpen; gewoon wat wij vroeger ook deden, Marieke, en wat kinderen horen te doen. O, wat word ik daar gelukkig van als ik ze zo bezig zie!
Natuurlijk zijn wij met Sokha, Buntheak en Vane en nog 2 meiden die op doorreis zijn en het schilderproject erg leuk vonden naar de Wat geweest. De moeder van Sokha had voor ons gekookt en spullen op de psar gekocht die we konden offeren. Voor vertrek nog even geld wisselen; voorouders (lees de monniken) worden ook erg blij van geld. Dus een paar dollar gewisseld in 100 Riel briefjes (= 2,5 dollarcent) en dan kun je er lekker mee rondstrooien!
Bij Wat Leu was het echt heel erg druk, een soort Kerstdrukte zoals wij die in Nederland bij de kerk kennen. Buntheak en Vane klampten zich aan mij vast en Frank speelde de huisfotograaf. Ik zag een kleed met schoenen liggen en dacht nog “dat is slim om hier je tweedehands spullen te verkopen”, maar het bleek dat mijn schoenen ook op die hoop moesten. Binnen in de Wat moesten we ons naar voren dringen, naar het altaar om onze wierookstokjes aan te steken. Daarna een rondje langs de wanden van de Wat lopen om hier en daar wat eten, spullen of geld te geven aan de monniken of weduwen die in de Wat leven. Je zit dan op je knieën, geeft wat je te geven hebt en beweegt je wierook stokjes heen en weer, de monniken prevelen een gebed voor je en dan moet je snel plaats maken voor de volgende. Ondertussen stik je door de wierooklucht en wil je niet weten wat er allemaal aan de onderkant van je voeten kleeft. Buiten weer op zoek naar het juiste kleed met mijn schoenen. Dan loop je langs alle zieken, zieligen, lammen en blinden dus daar gaan ook nog wat 100 Riel biljetten naar toe. Erg lief om te zien dat Buntheak juist aan die mensen het geld dat ze van ons gekregen had weggaf, Vane had haar geld nog steeds in haar zak toen we weggingen.
Tenslotte het belangrijkste ritueel: een rondje langs monniken maken waarbij je rijst of geld geeft en dan word je met water besprenkeld, een soort zegening voor je toekomst. Kortom we kunnen er weer een jaar tegenaan. Het was erg leuk om mee te maken, zeker omdat Sokha ons de rituelen kon uitleggen en wij alles dus op de juiste manier konden doen.
Currently on heavy rotation:
Sinead O’Connor – Throw down your arms
Franz Ferdinand – You could have it so much better
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
